In de wachtrij...

... een push-pull versterker met de CL6.

De CL6 doet het bij Va = 200 V en Vg2 = 125 V (gemeten tussen kathode en anode respectievelijk schermrooster) als volgt:

En die 1,8 % vervorming wordt tamelijk geleidelijk bereikt:

Uit: Daten und Schaltungen moderner Empfanger- und Kraftversterkerrohren, Philips, 1940

Met wat lokale en 'overall' tegenkoppeling moet daar toch een mooie versterker mee te maken zijn.

Ik heb het volgende schema gemaakt:

Een van de uitgangspunten was: Het moet met uitsluitend P-buizen.

Een ander uitgangspunt: De fazedraaier moet "split-load" zijn. Het liefst zou ik daar de CL2 (lagere anodespanning) voor gebruiken maar die heb ik nog niet weten te bemachtigen. Vandaar de hoge voedingsspanning voor de fazedraaier. Wat zorgen heb ik over de vraag hoe de CL1 zich gaat gedragen voor wat betreft de weerstand tussen kathode en gloeidraad. Ik wil de gloeidraad van de CL1 op ongeveer 150Vdc leggen maar heb daarbij rekening te houden met de maximale weerstand van 20K Ohm tussen kathode en gloeidraad. Voor het 'optillen' van de gloeispanning heb ik dus zo'n maximaal 10K Ohm. Maar liever ga ik daar ruim onder zitten, met dan wel als consequentie dat er behoorlijk wat stroom door de voor het 'optillen' benodigde spanningsdeler gaat lopen. Blijft dan toch nog afwachten of de buis niet gaat kraken...

Hoe ik de schermroosters van de CL6's ga voeden, weet ik nog niet. Met alleen stabilisatiebuizen? Of gestabiliseerde voeding (met P-buizen natuurlijk)?

De voeding wordt weer eens omvangrijker dan de 'eigenlijke' versterker.

De uitgangstransformatoren zijn voor me gemaakt door Vlaartronic. Van belang was dat de secundaire een centre-tap heeft zodat cathode-feedback kan worden toegepast.

Maar ja, in de wachtrij...